Kuna leśna uznawana jest za strażnika równowagi ekosystemu.. Zjada w dużych ilościach wszelkie gryzonie, dzięki czemu zostaje zachowana równowaga w środowisku. Kuna leśna objada się również wiewiórkami, zającami, a nawet sarniątkami. Nie rusza padliny. Nie pogardzi ptasimi jajami, jagodami i owocami. Ciekawostką jest fakt, że w okresie doboru pokarmu kuna robi zapasy, np.: zakopuje ptasie jaja, aby spożyć je później. W zimie często dochodzi do rywalizacji kun o pokarm i do wzrostu agresji u tych zwierząt. Na polowanie wychodzi po zachodzie słońca. Tumak (inna nazwa kuny leśnej) dość często zmienia rewir polowań. Bywa, że powraca na swój dawny teren łowiecki. Tereny samic są dużo mniejsze od tych zajmowanych przez samce. Na wielkość areału kuny wpływa kilka czynników, między innymi: obecność wrogów i konkurencji oraz zasobność w pokarm. Terytorium przebywania konkretnego osobnika znakowane jest wydzielinami zapachowymi i odchodami. Tumak przebywa w ciągu nocy do 10 kilometrów. Warto zaznaczyć, że zwierzątko doskonale wspina się na drzewa i przeskakuje z jednego na drugie z odległości do 3,5 m. Potrafi także zeskoczyć na cztery łapy z wysokości 20 m. Kuna charakteryzuje się bardzo szybkimi ruchami i niezwykłą zwinnością. Jest doskonałym biegaczem i najczęściej poluje na ziemi. Pływa dobrze, choć nie przepada za środowiskiem wodnym. Idąc po ziemi często staje słupka, zyskując większy obraz przestrzeni przed wzrokiem.  Zmysły wzroku, słuchu i węchu są bardzo dobrze rozwinięte. Jest to zwierzę płochliwe – szybko ucieka przed człowiekiem w zarośla. Stamtąd potrafi godzinami obserwować człowieka. Kuna leśna ma charakterystyczny wygląd – silnie wydłużony tułów, wąską głowę i wyciągnięty pysk oraz stosunkowo duże oczy.  Nos ma czarny lub ciemny. Uszy są małe, prawie trójkątne, o końcach zaokrąglonych.. Charakterystyczną cechą w wyglądzie uszu jest obramowane jaśniejszym paskiem. Sierść tego niewielkiego zwierzątka jest długa, miękka, jedwabista, ubarwiona w kolorach od jasno do ciemnobrązowej, kasztanowej. Znakiem rozpoznawczym kuny leśnej jest plama zmiennego kształtu, barwy od żółtej do pomarańczowej znajdująca się na gardle. Nie dochodzi ona do przednich łap. Samiec jest większy od samicy o około trzydzieści procent. Warto dodać, że ubarwienie futra kuny leśnej zmienia się w zależności od pory roku. Futro na grzbiecie jest ciemniejsze. Kunę można rozpoznać po półokrągłej, białej plamie na piersiach. Kuny leśne są samotnikami, jedynie w okresie godowym łączą się w pary.