Zając szarak występuje pospolicie na terenie całej Polski, to między innymi tutaj zresztą jest pierwotny obszar jego pochodzenia. Niestety zające w bardzo szybkim stopniu wymierają, obecnie jest ich nieco ponad pół miliona na terenie całego kraju. Taka sytuacja spowodowana jest najprawdopodobniej wprowadzeniem szczepień dla lisów przeciwko wściekliźnie. Chociaż te dwa fakty wydają się nie mieć specjalnie powiązania, okazuje się, że jest inaczej. Lisy to naturalni wrogowie zajęcy, wprowadzenie szczepionek, które miały chronić ludzi wzmocniły populację lisów i zahamowały ich wymieranie. Stąd już proste równanie, że im więcej lisów, tym mniej zająców. Wpływ mają także coraz mniej korzystne dla zwierząt warunki środowiskowe, zmechanizowanie rolnictwa, wykaszanie pól oraz zagrożenie ze strony innych dzikich zwierząt. Zając szarak ma bardzo typową urodę. Jego długość ciała to średnio od 35 do 75 centymetrów, wysokość 30 cm, a ogon, nazywany omykiem liczy sobie nawet do 10 centymetrów. Waga przeciętnego zająca to natomiast 3 do 6 kilogramów. Nogi, zwane też skokami zakończone są wąskimi i twardymi łapami, specjalnie przystosowanymi do szybkiego biegania i skakania po twardym terenie. Tylne nogi są typowo dłuższe od przednich. Uszy zająca osadzone na stosunkowo niewielkiej głowie, zwane słuchami są od niej znacznie dłuższe. Umaszczenie jest, jak wskazuje na to sama nazwa- szarobrązowe. Pełni w przypadku szaraka ważną funkcję, upodabniając go do podłoża, stanowiąc tym samym rodzaj ochrony. Zimą futro staje się jaśniejsze i gęstsze niż w lecie. Zające są gatunkiem stepowym, najłatwiej jest je spotkać na obszarach otwartych- łąkach, czy uprawach rolniczych, a także w śródpolnych młodnikach. Lasy raczej nie są przez niezamieszkiwane, zwłaszcza duże. Podobnie jest z obszarami bagiennymi i podmokłymi. Szaraki to zwierzęta wyłącznie roślinożerne. Nie potrzebują zbyt wiele wody, wystarcza im rosa z roślin, którymi się żywią. Wiosną i latem spożywają głównie niewielkie, naziemne części roślin, jesienią, gdy pokarmu jest mniej także korzonki i części podziemne. Zimą natomiast obgryzają gałązki krzewów i drzew. Gdy bardzo doskwiera im głód podchodzą do domostw i przydomowych sadów. Zające śpią w tzw. kotlinkach, czyli w nieckach wyciśniętych podczas leżenia. Są aktywne zarówno w nocy, jak i za dnia. Znane są ze słabego wzroku, chociaż potrafią, nawet ze znacznej odległości świetnie rozpoznać ruch. Zające szaraki nie wydają raczej odgłosów, jedynie, gdy są ścigane przez inne zwierzęta.