Piżmak (Ondatra zibethicus), zwany także piżmoszczurem czy szczurem piżmowym to zwierzę ziemno-wodne z podrodziny nornikowatych w rodzinie chomikowatych. Pierwotnym obszarem jego występowania była Ameryka Północna, z początkiem wieku XX został sprowadzony do Europy, jako zwierzę futerkowe. Początkowo hodowany na farmie. Kilku osobników zdołało jednak z niej uciec i całą dzisiejsza, dziko żyjąca populacja pochodzi właśnie od tych kilku uciekinierów. Wielkość piżmaka jest bliska wielkości szczura, ma on niezgrabny, nieco garbaty tułów, dość dużą głowę oraz krótką szyję. Krótkich i małych uszu praktycznie nie widać spod dość długiej sierści. Są one usadowione na poziomie małych, czarnych, wysoko osadzonych oczów oraz bocznie położonych nozdrzy. Długość tułowia wynosi średnio 26- 40 centymetrów, długość ogona, który jest nieco spłaszczony to 20-27 centymetrów. Masa ciała wynosi od 0,7 do 1,8 kilograma. Ubarwienie zasadniczo ciemnobrunatne, nieco jaśniejsze od strony brzusznej. Włos jest gęsty i błyszczący. Dla ułatwienia pływania na tylnej stopie występują włosy boczne. Piżmak żyje głównie w bliskości różnego rodzaju zbiorników wodnych- strumieni, rzeczek, rowów melioracyjnych, bagien, stawów, jezior. Żywi się praktycznie wszystkimi roślinami wodnymi, zjada zarówno korzenie jak i łodygi, owoce czy kwiaty. Żeruje również na trawach oraz bardzo często na uprawach roślinnych. Obgryza korę, liście i pączki wierzb. Wyszukuje także opadłe owoce. Czasami zjada także pokarm zwierzęcy- ślimaki, raki, małże a nawet, choć bardzo rzadko padlinę. Nie robi zapasów na zimę, potrafi przetrwać odkopując korzenie i roślinne kłącza wykopane na bagnach i w zbiornikach wodnych. Okres rozrodczy zwierząt zaczyna się na wiosnę- w marcu lub kwietniu, a kończy dopiero we wrześniu. W ciągu roku, europejskie osobniki dają nawet trzy mioty. Sam ciąża trwa około 29 dni. Młode rodzą się ślepe w liczbie 3-9 osobników. Oczy otwierają po 10 – 13 dniach, a po około 3 tygodniach próbują po raz pierwszy wychodzić na zewnątrz. Na stałe gniazdo opuszczają po okresie laktacji, czyli około czterech tygodniach. Młode osobniki bardzo szybko rosną. Naturalnymi przeciwnikami gatunku, które redukują populację są lisy, jenoty, tchórze, wydry, norki, duże, drapieżne ptaki oraz szczupaki. Często też śmiertelność spowodowana jest chorobami, zwłaszcza tularemią oraz zatopieniami miotów spowodowanymi wiosennym podnoszeniem się stanu wód. Taka sytuacja ma z resztą miejsce bardzo często i można ją obserwować w różnych porach roku. A zatem nic tylko korzystać.