O gęsi zbożowej mówi się, że jest wyjątkowo towarzyski ptak – nic dziwnego w końcu stado może liczyć nawet kilka tysięcy sztuk. Z oddali łatwo pomylić ją z gęgawą, gdyż są to ptaki o podobnej wielkości. Upierzenie gęsi zbożowej znacznie różni się od ubarwienia gęgawy. Upierzenie z wierzchu ciała brunatne, najciemniejszą barwę przybiera na głowie, szyi i grzbiecie. Pierś i brzuch są brązowawe, jasnymi prążkami Ogon brunatno czarny z białymi obrzeżami. Gęś zbożowa posiada charakterystyczną czarną nasadę i końcówkę na dziobie.  Pomarańczowoczerwona barwa dzioba w środkowej części sprawia, że nie można tego gatunku pomylić z innymi gęsiami. Nogi czerwonawe ciekawie komponują się ubarwieniem pozostałej części ciała. Szyję ma długą i cienką. Głowa ptaka jest duża i wyraźnie zaznaczona. Podczas przelotów najliczniej pojawia się w północnej i zachodniej części Polski. W ciągu dnia spędzają czas na otwartych polach i łąkach, gdzie passą się.  Odpoczywają i nocują na rozległych zbiornikach wodnych, np.: na stawach i jeziorach. W łagodniejsze zimy zimują w zachodniej części kraju. Najliczniej występują w czasie przelotu wiosennego, w miesiącach marzec – kwiecień i jesiennego, który ma miejsce w październiku i listopadzie. Zasięg gniazdowania i stałego występowania gęsi zbożowej obejmuje tereny od Półwyspu Skandynawskiego i Kolskiego do Morza Beringa (łącznie z Kamczatką). Ptak rozmnaża się w pasie od wybrzeży Oceanu Arktycznego do 50 równoleżnika, to znaczy Azji Centralnej. Najważniejszym zimowiskiem tego gatunku w Polsce jest Park Narodowy „Ujście Warty” w okolicach Słońska, woj. Lubuskie. Doliczono się tam 44 tysięcy osobników. Naukowcy wyodrębnili pięć podgatunków gęsi zbożowej, z czego dwa regularnie pojawiają się na terenia naszego kraju. Gęsi zbożowe osiągają zdolność do rozmnażania się w trzecim roku życia – wtedy dokonują wyboru partnera, z którym są związane do ostatnich chwil swojego życia. Gęś zbożowa to kolejny gatunek gęsi monogamicznej. Rodzice potrafią bardzo ofiarnie bronić gniazda przed drapieżnikami, np.: lisami polarnymi – zdarza się, że w wyniku nierównej walki z drapieżnikiem oboje giną. W takiej sytuacji los młodych jest przesądzony – stają się obiadem drapieżcy. Problemem dla istnienia gęsi jest zmniejszająca się liczba stanowisk żerowania – łąki i tereny nad zbiornikami wodnymi są przekształcane przez człowieka, a ptaki tracą swoje siedlisko. Groźne dla liczebności gęsi i ich rozmnażania się są częste polowania odbywające się na trasie przelotu.